Jak miliony innych kobiet staram się godzić wiele życiowych i zawodowych ról realizując niekończącą się listę zadań.
Jestem artystką, matką, żoną, panią domu, realizuję się zawodowo, robię karierę, zarabiam pieniądze, jestem studentką, jestem łyżwiarką. Prawie każdego dnia prześladuje mnie wrażenie, że dojdzie do eksplozji ja. Każde niedociągnięcie rodzi frustrację. Próbuję sterować własnym losem, ale często sprawy w swoje ręce bierze przypadek, albo nie lepsza od niego chłodna kalkulacja. Jestem artystką, która w czasie wolnym trenuje łyżwiarstwo. Choć to, kim jesteśmy jest poniekąd wypadkową pewnego potencjału, kim mogłoby się być.
W projekcie Olympic Charmer odwracam proporcję i najważniejszą z życiowych ról czynię łyżwiarstwo, pamiętając, że w sztuce mogę być kim chcę. Powołuję do życia alter ego, maszynę do wygrywania, której nie znany jest smak porażki.
Olympic Charmer to złożony formalnie projekt, zakładający daleko posuniętą mistyfikację. Posługując się technikami fotomontażu zawłaszczam sobie sukcesy ulubionych gwiazd łyżwiarstwa. Pojawiam się na archiwalnych fotografiach, rozkładówkach pism obwieszona medalami, tymi, które ktoś mi przyznał i tymi, które przyznaję sobie sama. Realne sukcesy odniesione we współzawodnictwie amatorskim stopniowo ustępują miejsca trofeom z najważniejszych sportowych imprez wieńcząc kolekcję olimpijskim złotem.
W tym projekcie nie ma miejsca, czasu, ani przynależności narodowej. Jestem mistrzynią totalną. Wszystkie sukcesy są moje. Nawarstwiające się zdarzenia , fakty i mity, tworzą legendę. Zanurzenie rzeczywistości w sztuce sprawia, że stworzona na potrzeby projektu mistrzyni przenosi się w wymiar faktów. Olympic Charmer zaistniała w umysłach odbiorców staje się realna.